‘Električna država‘: Terminator iz zabavnog parka

Potrošio je Netflix golemih 300 milijuna dolara na “Električnu državu” (“The Electric State”), što ambicioznu ekranizaciju ilustriranog romana švedskog umjetnika Simona Stålenhaga čini daleko najskupljim projektom popularnog streaming servisa, ilustracije radi skupljim od jednog “Sivog čovjeka”, “Crvene tjeralice” i “Irca”.

Treba biti iskren i reći da “Električna država” većinski doista izgleda kao “pravi” blockbuster, a ne “falši” poput “Atlasa” s Jennifer Lopez. Prilično je raskošna i djeluje kao spektakl po mjeri kina, no u konačnici, nažalost, ne dobacuje dalje od tipičnog streaming filma i ispada još jedno skupo Netflixovo SF-ovsko razočaranje nakon “Rebel Moona”.

“The Electric State” je pretežno derivativan i bezdušan “content”, robotski “deja vu” spektakl AI-jevski sklepan od dijelova boljih (sličnih) filmova i režiran serijski epizodično, s puno praznog hoda, tako da gledatelj ne treba stisnuti “pauzu” za WC, a paralelno može i (o)peglati štogod pa i (s)kuhati ručak.

Redateljska braća Joe i Anthony Russo dobili su odriješene ruke od Netflixa kao i na prethodnom projektu “The Grey Man”, ali daleko su ovdje od rada na Marvelovim blockbusterima “Kapetan Amerika: Ratnik zime i Građanski rat” te “Avengers: Infinity War i Endgame”. Dojam je da su režirali film onako kako zvjezdani Chris Pratt (serijali “Čuvari galaksije” i “Jurski svijet”, “Putnici”, “The Tomorrow War”) u njemu i glumi – na autopilotu.

Stålenhagov mračni predložak nudio je materijal za misaoni, kompleksni SF s aktualnim temama poput umjetne inteligencije, robotske (r)evolucije i rata protiv strojeva, baš kao i “Tales From The Loop” po kojem je snimljena jedna od boljih serija posljednjih godina.

Slojevitost romana opstoji samo u tragovima u filmu koji je imao potencijala biti nasljednik “Priča iz petlje”, ako ne i “Istrebljivača” i “Terminatora”, ali je pretvoren u vedri, komercijalni, novčano izvojevani blockbuster za obiteljsko gledanje po uzoru na “Povratak jedija” i “Ready Player One”, svojevrsni “Sanjaju li androidi električne novce” s daškom spielbergovskog sentimenta.

Pratt je još više Han Solo u odnosu na njegov lik iz “Guardians Of The Galaxy”, Netflixova zvijezda Millie Bobby Brown (“Stranger Things”, “Damsel”, “Enola Homes”) čupavom frizurom podsjeća na Chewbaccu, a roboti na droide iz “Star Warsa” u kombinaciji s “RoboCopom 2”, “Transformersima” i “Five Nights At Freddy‘s”.

Roboti su pretežno maskotski simpatični po mjeri mehaničkih kreatura iz starih crtića i tematskih parkova, ujedno i ruzinavi, tako da nisu uvjerljivi kao jeziva tehnološka prijetnja čovječanstvu na način kako to jesu Terminatori.

Nije iznenađenje da se likovi Pratta i Brown, u potrazi za njezinim stradalim bratom, na koncu ujedinjuju s njima (“metal i meso, zajedno”) protiv tehnološkog negativca Ethana Skatea (Stanley Tucci), tvorca avatarske VR tehnologije “Neurocaster” po kojoj ljudski um može istovremeno biti na dva mjesta, uključujući i upravljanje robotima, od radnika do ratnika.

“Neurocaster” nudi priliku za satiru na račun naše ovisnosti o tehnologiji (društvene mreže, AI), tim više jer se radnja filma odvija u alternativnim devedesetima (pojava “seinfeldovca” Jasona Alexandera nije slučajna), ali braći Russo je prioritet zabavni spektakl za mozak na pašu. “Električna država” je režirana kao “Terminator” ili “Blade Runner” iz zabavnog parka.