‘F1‘: Brad na rubu pit(t) stopa

Trkaća sportska akcijska drama “F1” dojurila je u kina paralelno s proslavom 35. godišnjice slično žanriranih “Dana groma” s Tomom Cruiseom, partnerom Brada Pitta iz “Intervjua s vampirom”. Blockbusterske filmove povezuje i isti producent, hitmejker Jerry Bruckheimer (“Armagedon”, serijal “Zločesti dečki”), a redatelj “F1” Joseph Kosinski najprije je naslijedio režisera “Days Of Thunder” Tonyja Scotta na nastavku “Top Guna” (“Maverick”), nastalom u produkciji Bruckheimera, da bi sada snimio “racing movie” u stilu “Dana groma”, samo s formulama umjesto NASCAR automobilima kao zamjenom za “topgunovske” bojne mlažnjake.

Zanimljivo je i da “Top Gun: Maverick” i “F1” počinju kao vizualni “hommage” Scottovoj mačo režiji i njegovim prepoznatljivim videospotovskim filterima, a scenarij za oba napisao je Ehren Kruger. Tako, “F1” se želi pozicionirati na kinorepertoaru u rangu “Dana groma”, kao novi “Top Gun” na trkaćoj stazi, odnosno cilj mu je napraviti za Formulu 1 ono što je “Maverick” napravio za američko zrakoplovstvo – dobru reklamu. Jedan od njegovih producenata je i popularni vozač Lewis Hamilton, što ga čini takoreći promotivnim filmskim projektom.

Formula 1 nema svoj definitivni “movie” i “F1” se upinje iz petnih žila da bude upravo to, takva mu je i reklama, čineći ga malko precijenjenim u očima autora ovih redaka kojemu ostaje dva kruga iza trkaćih filmova kao što su “Grand Prix”, “24 sata Le Mansa”, “Utrka života” (“Rush”) i naročito “Izazivač” (“Ford v. Ferrari”). Sportske akcijske drame često su arhetipske tako da se podrazumijeva još jedna priča o polarnim karakternim suprotnostima, prčevitom mladom talentu i povratniku iz dugogodišnje mirovine zbog mentorskog zadatka i razračunavanja s vlastitom prošlosti. 

Ipak, “F1” narativno odveć podsjeća na zaboravljeni “Driven” (“Divlja vožnja”) redatelja Rennyja Harlina sa Sylvesterom Stalloneom u ulozi koja je anticipirala “Creeda”, gotovo kao da je slobodni remake. Za ovogodišnji blockbuster “Grešnici” s Michaelom B. Jordanom, Creedom osobno, također se može reći da su svojevrsni remake “Od sumraka do zore”, ali režiser Ryan Coogler uspio je napraviti drukčiji film od Rodriguezova kulta.

Kosinski je praktički snimio “Driven” (i “Days Of Thunder”) na blockbusterski “elevated” način, prilagođen tehnološki naprednim kinoformatima i snimljen IMAX kamerama kakvima vole operirati redatelji Denis Villeneuve i Christopher Nolan. Još od prvijenca “Tron: Nasljedstvo” Kosinski se predstavio kao vizualan filmaš po mjeri novog milenija i nastavio u sličnom tonu sa “Zaboravom”, “Samo za hrabre” i “Top Gunom 2” (“Spiderhead” je bolje zaboraviti i praviti se da ne postoji), no u “Only The Brave” i “Mavericku” naziralo se da u njemu čuči “old school” filmaš kadar staru školu prilagoditi modernim blockbusterskim zahtjevima.

Nešto od te staroškolske režije opstoji i u “F1”, većinski lišenom (očitih) upliva digitalne slike, ali Kosinski prije svega želi priuštiti gledateljima imerzivno IMAX-ovsko kinoiskustvo visokog oktana, pojačano kamerom/fotografijom Claudija Mirande i glazbom Hansa Zimmera.

Želi ga ubaciti u kokpit formule s Pittom u “mcqueenovskoj” ulozi mačo frajera Seana Hayesa, brzog i žestokog vozača koji je “ostavio papučicu za gas kući” i njeguje “riskantni, kockarski stil vožnje” ne bi li formulaičnom filmu dao mrvu tenzije. “F1” funkcionira kao takav “samo me pusti da vozim” spektakl s mirisom oktana i spaljenih guma. Gledatelj ulazi u brze i spore zavoje s Hayesom ili Joshuom Pearceom (Damson Idris), zaustavlja se s njima u boksu ili pit(t) stopu za promjenu guma, mehanička podešavanja i kozmetiku jurilice...

Međutim, u imerzivnom se izgubilo ono emotivno što je posjedovao “Top Gun 2”, isto osovljen oko priče učenika i mentora, stoga “F1” ostavlja dojam kompetentno napravljena, ali bezdušna blockbustera (i u usporedbi s “Izazivačem”) koji je najzanimljiviji na metafilmskoj ravni, kad Kosinski u Hayesu/Pittu vidi predstavnika (sportske/filmske) zvijezde stare škole kakvih je sve manje u industriji zabave sve više okrenutoj novim, mlađim generacijama, utjelovljenim u Pearceu i (pre)opterećenim “vanjskom bukom” društvenih mreža, pratitelja i lajkova.

Film bi imao veću težinu “Hrvača”, “JCVD-a” i “Creeda (II)” da Hayesa glumi neka u doba snimanja “bivša zvijezda”, a ne još uvijek zvjezdani Pitt, pomlađen na period “Legende o jeseni” u flešbekovima iz devedesetih. No, interesantno je da Hayes traži mjesto pod suncem u modernu svijetu instant-slave baš kao Pittovi likovi Cliff Booth i Jack Conrad u “Bilo jednom u Hollywoodu” i “Babilonu”. Zasigurno zato Hayes izbjegava zaustavljanje u pit(t) stopu koliko god može.