‘Hurry Up Tomorrow‘: Prvo skoči pa kaži pop

“Hurry Up Tomorrow” je film potrebniji globalnoj pop-zvijezdi The Weeknd nego kinematografiji kao takvoj. The Weeknd, pravim imenom Abel Tesfaye, izgubio je glas tijekom svjetske turneje dok je u kratkim pauzama od stresnog koncertiranja snimao (promašenu) seriju “The Idol”.

Gubitak glasa inspirirao je album “Hurry Up Tomorrow” i s njime upareni (meta)film kao refleksije pjevačeva mentalnog sloma i autodestrukcije, odnosno pokušaj nekakve terapijske sesije pred kamerama s ciljem pronalaska izgubljenoga glasa i samoga sebe, a u formi produženog videospota od 105 minuta, žanriranog na pola puta između poluautobiografske psihološke drame i košmarnog psiho-trilera.

Netko drugi bi se nakon “Idola” ostavio ćorava posla (“Pa, sada se barem možeš vratiti glazbi”, čujemo u filmu), ali Weekndu je, dakle, “Hurry Up Tomorrow” bio nasušno potreban kao svojevrsna de(kon)strukcija njegove javne, pop-zvjezdane persone.

Tako, The Weeknd igra svoju fikcionaliziranu verziju, pjevača koji se nalazi usred turneje, izgubljen je nakon prekida s djevojkom (Riley Keogh), muči ga glas, sumnja u sebe i strahuje da više ne može pjevati.

Liječnik mu savjetuje odmor zbog “psihološkog stresa”, ali njegov menadžer (Barry Keoghan) forsira ga da nastupa iz večeri u večer. “Zapamti, sve je to za tebe”, govori mu menadžer i opisuje ga ne kao čovjeka, nego “nadnaravno biće” koje treba izići na binu i publici “otvoriti nove osjećaje”. Nezavisnjački filmaš Trey Edward Shults (sjajni “Valovi” u produkciji A24) pokušava napraviti isto s “Hurry Up Tomorrow” – “otvoriti nove osjećaje”.

Kao redatelj iznimne audiovizualnosti, Shults otvara film “bladerunnerovski”, krupno kadriranom zjenicom oka protagonista uz snažnu elektroničku zvukovnost. Shults potvrđuje da ima dara za modernu art-house estetiku pa i blockbustere s obzirom na to da bi na njegovu vrtnju kamere za 360 stupnjeva unutar vozila u pokretu bio ljubomoran i jedan Michael Bay.

No, čak ni tako talentiran filmaš ne može anulirati Weekndovu neuvjerljivu glumu dok nastoji ogoljeti dušu, lišenu ikakvih nijansi u krupnijim planovima ili samoironije jednog Robbieja Williamsa (“Better Man” je i zbog toga bolji film) pa vjerojatno upravo zato polaže sve nade u sinematičnu stilizaciju i pritom čini da “Hurry Up Tomorrow” djeluje prerežiran, osobito u nadrealnim, košmarno-hororskim scenama opustjelih hotelskih hodnika a la “Isijavanje”.

Koliko Weekndu ne leži gluma najviše se vidi u njegovim interakcijama s mladim glumačkim zvijezdama Keoghanom i Jennom Ortegom. Glumica u ulozi opsjednute obožavateljice piromanskih sklonosti i traumatične prošlosti (“Osjećam da je ta pjesma bila o meni”) malčice uzdiže film i prebacuje ga na teritorij psihološkog trilera poput “Misery” ili “Play Misty For Me” s pjevačem zavezanim za krevet kad ga dohvati "number one fan".

Ortega se usput igra i kritičara na tragu Christiana Balea iz “Američkog psiha” kad recenzira Weekndove hitove kao što je ovaj recenzirao Phila Collinsa i Genesis, uz tu razliku da će ona zavodljivo zaplesati na jednu od njegovih najboljih stvari “Blinding Lights”, pronalazeći dubinu i motiv “emocionalne praznine” ispod njezine “pjesma kao da dolaziš na zabavu” površine. Ključna scena filma sugerira da bi “Hurry Up Tomorrow” u nekoj dalekoj sutrašnjici možda mogao zavrijediti kultni status, ali sada odveć izgleda kao tzv. taštinski projekt. Požuri sutra?