‘Ne volimo biti na planini kad padne mrak‘... Ovo nije klasični vukodlački film, osvježenje je u ovom žanru

Nosferatu pa Wolf Man. U kina se vraćaju najstariji monstrumi hororske kinematografije, vampiri i vukodlaci. Film o Nosferatuu pokazao je da u legendarnom vampiru ima još života. I “Čovjek vuk” (“Wolf Man”) trudi se revitalizirati mit o Vukodlaku, ali na malko drukčiji način u odnosu na prethodni, viktorijanski/gotički “reboot” iz 2010. u režiji Joea Johnstona s Beniciom del Torom u vukodlačkoj ulozi.

Nešto tako moglo se očekivati od Leigha Whannella (scenarist prve “Slagalice strave”, redatelj odličnog SF akcijskog trilera “Upgrade”) nakon njegova “Nevidljivog čovjeka”.

Whannell se nije čvrsto držao “The Invisible Man” mita i bio je bliži “Čovjeku bez tijela” Paula Verhoevena nego prijašnjim filmovima, snimivši “stalkerski” triler u skladu sa zakonitostima “elevated” horora i #MeToo epohom. Sličan pristup Whannell rabi i u “Čovjeku vuku”, odstupajući od vukodlačkog kanona utemeljenog davne 1941. u filmu “The Wolf Man” Georgea Waggnera s Lonom Chaneyjem Jr-om u glavnoj ulozi vučjeg Larryja Talbota.