‘Goli pištolj‘ (2025.): Posljednji parodijski junak?

Obraćajući se uokvirenoj slici svoga oca Franka Drebina u policijskoj postaji, njegov sin izgovara znakovite riječi. “Bok, tata. Ja sam, Frank Jr. Samo želim biti kao ti, ali u isto vrijeme drukčiji i originalan”, kaže Drebin mlađi. Preko izgovorenog prelamaju se želje novoga “Golog pištolja” (“The Naked Gun”) u odnosu na stari film iz 1988., koji je iznjedrio dva nastavka, dostojni 1991. i slabiji 1994. godine. Nešto od toga “Goli pištolj” uspijeva ispuniti.

Od svih parodija snimljenih unatrag dvadesetak godina, “The Naked Gun” najviše odiše duhom nekoć popularnog komičnog podžanra (razmjerno sličan humor unatoč tome što su drukčija vremena i automobili su u međuvremenu postali električni) čiji su zaštitni znak bili glumci Leslie Nielsen i Lloyd Bridges. A ako nije originalan (posrijedi je “legacy” nastavak, resetirajuć za serijal), jest nešto drukčiji u odnosu na recentne dosege komedije.

Pod jedan, “Goli pištolj” je komedija za kino, ne streaming, kamo posljednjh godina, od korone naovamo, najčešće završavaju takvi filmovi (najfriškiji primjer je nastavak “Golfbrejkera”). Dva, “The Naked Gun” je rijetka moderna parodija.

Žanr je dosegnuo humorne zvijezde od sedamdesetih do sredine devedesetih zahvaljujući Melu Brooksu i trojcu Zucker-Abrahams-Zucker, da bi ga u novom mileniju pokopali kasniji nastavci “Scary Movie” franšize, “Fifty Shades Of Black” i svi filmovi dvojca Jason Friedberg-Aaron Seltzer (“Date Movie”, “Epic Movie”, “Disaster Movie”, “Meet The Spartans”, “The Starving Games”; iznimka je možda tek “Vampires Suck”) koji su bili “the final insult” za žanr, da se poslužimo podnaslovom “Golog pištolja 3”.

Novi “The Naked Gun” odbija da parodije budu sahranjene bez još jednog ispaljenog hica i pokazuje da se u njihovoj naizgled dogorenoj svijeći može pronaći koja kapljica ulja. Štoviše, u usporedbi s degradirajućim kinematografskim grozotama Friedberga i Seltzera, “Goli pištolj” iz 2025. gotovo da zaslužuje biti spomenut u istoj rečenici s prva dva “Naked Gun” filma i ZAZ-ov(sk)im zimzelenim parodijskim klasicima kao što su “Ima li pilota u avionu”, “Strogo povjerljivo” i “Kakvi frajeri 1&2” ili mini-klasikom “Besmrtno oružje”.

Iako, ako ćemo realnije, nije baš toliko-toliko dobar kako bi se reklo po društvenomrežnom ehu i nalazi se negdje na pola puta između njih i “Golog pištolja 33⅓”, “Špijuniraj muški”, “Svemoguće misije” ili “Mafije” koji su (o)držali žanr na životu do kraja devedesetih. No, uzimajući u obzir stanje parodije, to je i dalje prilično postignuće. Ključna stavka je neočekivano dobar casting.

Drebina mlađeg utjelovljuje Liam Neeson, glumac s istim (LN) inicijalima kao njegov filmski otac Leslie Nielsen, koji se u prvom dijelu “natezao” s Gorbačovom (nešto tako subverzivno sad ipak nećemo vidjeti). S “96 sati” Neeson je stvorio “tough guy” personu koja je do “Golog pištolja” doplesala na rub parodije, a glumac sad svjesno prelazi preko tog ruba dalje u odnosu na “Hladnu osvetu” i autoparodičnim komedijašenjem de(kon)struira dugogodišnji imidž akcijaša.

“The Naked Gun” je zapravo (naj)zanimljiviji kao Neesonov svojevrsni “Last Action Hero” (“Posljednji parodijski junak”?), s time da se Schwarzenegger nije oblačio kao školarka i visio sa stropa spuštenih hlača, plus Liam je uspio napraviti i ono što Arnie nije u “Komandosu” – prebiti negativca njegovim vlastitim rukama, doduše u domeni “PG-13” predikata.

Neeson žvače pištolje i sređuje negativce šaržerima umjesto mecima u filmu koji ismijava klišeje policijskih akcića/krimića pa i “noira” u vidu “voiceover” naracije i fatalnih žena utjelovljenih u Pameli Anderson kao autorici knjiga o “istinitim zločinima temeljenim na pričama kakve sama izmišlja”, spoju Faye Dunaway i Sharon Stone iz “Kineske četvrti” i “Sirovih strasti”.

Kvragu, “elonmuskovski” negativac Danny Huston (genij s električnim autima, a ima relativno subverzivan plan pretvoriti frekvencijom ljude u divljake, pustiti ih da se pobiju i izgraditi novi svijet) glumio je zlikovca u Neesonovu noiru “Detektiv Marlowe”. Anderson i Neeson nalaze se u suludom “menage a troisu” s oživjelim Snjegovićem koji, nakon zimske idile u stilu Whamova “White Christmas” spota, postaje kombinacija Jacka Frosta i Michaela Myersa/Jasona Voorheesa.

Akiva Schaffer (“Vrući Rod”, “Susjedi treće vrste”, “Popstar: Never Stop Never Stopping”) poseže za svim živim kad je humor u pitanju pa što se primi, primi. Ne prima se sve, dapače, ali na tri-četiri neuspjele “baze” dolazi jedna uspjela iz domene “austin-powersovskih” seksualnih insinuacija, vizualnih gegova poput pohrane hladnih slučajeva u ledenici i dodavanja svježih šalica kave Drebinu gdje god da se nađe, odnosno igre riječi i dvosmislenih značenja kao što je “P.L.O.T. Device” ili “Pokretač radnje”. Policijskim rječnikom: imate pravo (i krivo) na smijeh!