Svećenik je nakon transfuzije zaražene krvi osjetio vampirsku žeđ: počeo je žuditi za grešnim zadovoljstvima...

“Crkva će me vjerojatno razapeti”, rekao je Chan-wook Park u ekskluzivnom canneskom intervjuu za “Slobodnu” povodom filma “Žeđ” (“Bakjwi”/”Thirst”, 2009.). Parka su razapeli nakon što je podigao prašinu s “Žeđi”, no to je bilo očekivano. U filmu vječno provokativnog južnokorejskog redatelja, autora sjajnog “Oldboya”, “Sluškinje” i “Dvostruke prijevare”, glavni lik je katolički svećenik i on postaje krvožedni vampir. Blasfemija!

Svećenik Sang-hyeon (vodeći južnokorejski glumac Song Kang-ho; ”Sjećanja na ubojstvo”, ”Parazit”) umire nakon dobrovoljnog eksperimenta u svrhe testiranja ubojitog virusa u Africi i uskrsne kao vampir nakon transfuzije zaražene krvi, jedini preživjevši pokus od 50 dragovoljaca.

Dok okolina vjeruje da svećenik posjeduje iscjeliteljske moći, on počinje žuditi za “grešnim zadovoljstvima” iz vampirske potrebe, ali odbija ubijati ljude da dođe do krvi i utažuje žeđ crvenom tekućinom iz infuzije komatoznih pacijenata u bolnici koji su voljeli pomagati gladnima.

Zadovoljstvo pronalazi u grešnom akrobatskom seksu s Tae-ju (Kim Ok-vin; ”The Villainess”), potlačenom mladom ženom prijatelja iz djetinjstva Kang-wooa (Shin Ha-kyun) koja živi s njim i njegovom majkom Ra (Kim Hae-sook), čime bivši katolik Park podcrtava da je pronašao inspiraciju u romanu “Therese Raquin” Emila Zole.

Za svećenika je to dvostruki grijeh (“Oboje možemo završiti u paklu!”), no Tae-ju uživa u aferi i logično da je privlači i inicijacija u noćni svijet vampirizma s obzirom na to da se “osjeća budnom samo kad mjesečari”, a polako budi i zavodljivu “femme fatale” u sebi kad se odluči riješiti muža.

“Thirst” se izdvajao kad se pojavio u razdoblju dominacije popularne “Twilight” sage, ali i još uvijek je drukčiji vampirski film u odnosu na hollywoodske izdanke žanra, unatoč tome što je, kao prva južnokorejska produkcija u povijesti, imao podršku Hollywooda (studio Focus Features). Dakle, ovdje nema standardnih vampirskih mitova poput češnjaka, kolčeva, kandži, šišmiša i odrubljivanja glava, samo halapljivog ispijanja krvi (sukladno naslovu) i tijela opečenih (sunčevom) svjetlošću.

Najbliže što je Park došao Hollywoodu tiče se scena svećenikova superherojskog preskakanja zgrada u jednom skoku, što je prikazano iz Tae-juine oduševljene perspektive, nalik letu Lois Lane u “Supermanu”. Park je autorski nastrojen i “Žeđ” se uklapa u njegove filmove o zločinu i kazni, grijehu i iskupljenju, od tzv. osvetničke trilogije nadalje, a s vampirskim žanrom je koketirao u kratkišu “Cut”, dijelu omnibusa “Three Extremes”.

Ovo je nesumnjivo pravi parkovski “movie” i mogao je ispasti još jedno redateljevo remek-djelo da nije neuredne druge polovice filma čiju svježu krv ispija podzaplet o ubojstvu i njegove reperkusije na razmeđi neujednačene fantazije i crne komedije s vizijama utopljenog Kang-wooa u seksualnom sendviču između Sang-hyeon i Tae-ju.

Centralni likovi i njihov “love-hate” odnos na pragu vječnosti već su dovoljno fascinantni, posebice svećenik koji se iznutra hrva s onim što je postao i čini film iznimno intrigantnim. Sang-hyeon nagonski prekida zavjet čestitosti, ali kao napaćena religiozna duša traži odrješenje grijeha koračajući, kao i sam “Thirst”, na granici duhovnog i (meta)fizičkog, svetog i profanog, raja i pakla, zajedno s Tae-ju. “Žeđ”, tako, prirodno završava kao izvrsna inverzija kraja “Bladea II”.